Bazı insanlar saçlarını uzatır… Gücünü saçından aldığına inanır. Bazı insanlar dövme yaptırır. Vücudunki çizgilerle ifade eder yaşanmışları… Ben yazıyorum… Yazdıkça harfler, kelimeler dökülüyor gözümün pınarından sayfalara… Yazmayınca ne mi oluyor? Yara oluyor kalbimde sonra vücuduma yayılıyor. Bir yerde toplanıp yatağa düşürüyor. Yazdıkça ve hatta paylaştıkça dağılıyor kan gibi… Yüzüyor içimdeki gölde… Bu gölü temiz tutmalı… Bütün gün televizyonda bahsedilen Sağlıklı Yaşam, Yediklerine dikkat et, Spor yap, Aman organik yaşa…

Peki ruhumda nasibini aldı mı bu yapaylıktan… Onu nasıl arındırmalıyım? Her gün enginar yesem iyi gelir mi? Ihlamur içsem gece-gündüz düzelir mi?... Kararım kesin… Yaşamak için yazmalıyım…

Benim gibi olup bunları kaleme dökemeyenler için ışık taşımalıyım. Allahın verdiğini ona döneceğim güne kadar annemden kalan pırlanta gibi saklayamam ki…

Ne garip ben bunları dilerken bu günlerde basılmamış kitapları topluyorlar... Düşündüğünü döken suçlu... Seçildiğini bile bile susacakmısın…

Baharı görmeden solacakmısın… Biriktirmek, saklamak güzel… en sevdiğim… Peki bir gün, hepsini kaybedeceğini bilmek. “Söz uçar, yazı kalır” Bende döküle döküle kalmalıyım. Bir gün beni satırlarımda bulmalısın. Beni… ve içimde yaşadığım sevgimizi… Kimsenin bilmediği o sonsuz vadiye bakarken karalıkta, yanımda olan ve hatta içimde bir parçasını unutan SEN… Senin varlığın ve benim kalemim bir bütünüz artık… Mühürledim seni sessiz gözyaşlarımla… Bırakmam… Bırakacağımı sanma…

Kaçmaya çalıştıkça, görmemeye uğraştıkça, gizlendikçe usul usul, içindeki karanlıktan kalemimin ışığıyla çıkacaksın… Ben yazdıkça sen özgür kalacaksın…

ELİF GÜL